Spanjaarden, wallen en Nederlandse pannenkoeken

Hoi iedereen!

Ik ben inmiddels zo geRennes-eerd dat ik vergeet dat ik hier eigenlijk helemaal niet vandaan kom. Dat komt omdat tijdens een Erasmusperiode alles 10x zo snel gaat als normaal: mensen leren kennen, wennen aan (vreemde) buitenlandse gewoonten, de tijd zelf, etc. Alsof je onbewust weet dat je geen minuut te verliezen hebt.

De afgelopen paar weken waren de eerste 'normale' weken. Tijdens colleges heb ik vaak niet eens meer door dat er Frans wordt gesproken in plaats van Nederlands (op die ene onverstaanbare docent na die een kwartier lang mompelt, vervolgens lacht om zichzelf, 'bref!' roept en doorgaat met mompelen). Veel thema's komen overeen met de vakken van Bedrijfscommunicatie in Nederland, maar alles wordt hier vanuit een hele andere hoek bekeken. Waar in Nederland de nadruk ligt op 'hoe overtuig ik mensen' en 'hoe presenteer ik mijzelf en mijn bedrijf', wordt er hier vooral gekeken naar het (negatieve) effect dat bedrijven hebben op mensen, en wordt er veel over het sociale en ethische aspect gepraat. Persoonlijk vind ik dat een stukl beter.

Colleges volgen is stiekem gewoon bijzaak. Het gaat er meer om dat je je leert redden in een vreemde stad in het buitenland, met mensen van over de hele wereld die bij nader inzien helemaal niet zo anders zijn. Ik ben afgelopen week zelfs gestopt met het me ergeren aan Spanjaarden (die écht nooit stoppen met praten). Ga één avond met ze stappen en je wilt verhuizen naar Barcelona.

Ik heb tot mijn grote verdriet moeten constateren dat ik waarschijnlijk nooit ongestraft van een baguette zal kunnen genieten. Ik krijg er zoveel buikpijn van dat ik heb besloten er maar mee op te houden. Met als gevolg dat alle stokbroden in de Carrefour, de 10.0000 bakkers en het universiteitsrestaurant me aanstaren en roepen: eat me! eat me! Gelukkig zijn er genoeg andere dingen hier die ik wel mag.

Morgen zetten we onze zondagmiddag-traditie voort: deze week ben ik aan de beurt, en ik heb heel veilig gekozen voor echte Nederlandse pannenkoeken. Geen crêpes, flensjes of blini's met nutella, maar dikke spekpannenkoeken met stroep en poedersuiker. Benieuwd hoe ik me daarna voel, maar als ik nooit meer pannenkoeken mag eten denk ik niet dat ik nog wil leven :p

Minder leuk: gisternacht stond ik met wat vrienden bij de bushalte te wachten op de nachtbus, toen er 3 meter verderop 2 mensen in elkaar werden geslagen. Het ging echt hard: een man werd meerdere malen in z'n gezicht geschopt, en ook een meisje werd geslagen. Het was doodeng, ik weet nog dat een vriendin me probeerde mee te trekken, maar dat ik me gewoon niet kon bewegen. Ik begon te begrijpen waarom mensen vaak niks doen als iemand in elkaar wordt geslagen: het is een soort stressreactie waar je niks aan kan doen. Gelukkig kwamen er al snel ambulances en politie, en achteraf viel de schade geloof ik mee. Ik heb tijdens het donkere stuk naar mijn gebouw wel wat sneller gelopen dan normaal.

Hoewel het super goed gaat, blijf ik wel dagen tellen. Helemaal omdat Martijn over precies 10 dagen hier naartoe komt voor een week. Mocht ik hierna nog een keer lang weggaan, neem ik hem absoluut mee. Aan de andere kant ben ik ook blij dat ik alleen gegaan ben: ik ben er wel trots op dat het gelukt is, terwijl ik het van tevoren stiekem niet echt zag zitten.

Dat was het wel weer, ik ga genieten van mijn vrije zaterdagmiddag. Ik heb voor het eerst in mijn leven wallen, wat wel iets wil zeggen. Verder moet ik even aan de slag met make-up remover (stoot nooit je hoofd als je mascara nog niet droog is) en het voorbereiden voor mijn culinaire hoogstandje van morgen.

Liefs! Inge