1e maand in Rennes
Blijf op de hoogte en volg Inge
04 Februari 2013 | Frankrijk, Rennes
Hoi iedereen!
Het heeft even geduurd tot ik de tijd en moed had om te gaan zitten voor mijn allereerste officiële bericht voor het thuisfront. Skypen met Martijn en mailen met mijn ouders doe ik natuurlijk al een paar weken, maar een overzichtelijke samenvatting geven van alles wat ik tot nu toe gedaan heb is nogal een klus. Vandaar de delay, excuses! Maar ik zal het goedmaken met een lahàng verhaal.
Ik heb het gevoel alsof ik hier al maanden zit. Mijn kamer voelt als thuis, ik volg elke dag colleges, spreek af met vrienden, eet een hoop Frans stokbrood en begin het Nederlands soms zelfs te verleren. Bijna elke avond is er wel iets te doen, en zo niet bedenken we wel wat. Zo hebben we gisteravond de film Django Unchained gezien in de bioscoop, stiekem met Libanees eten op schoot omdat we het te laat besteld hadden bij de take out.
De eerste week had ik er weinig vertrouwen in. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om mijn spullen te pakken en terug naar huis te gaan. Zo ver weg zijn van alles wat je kent is in het begin heel stressvol, en het is dan ook heel moeilijk om te bedenken dat het wel over gaat. Ik had tot overmaat van ramp de verkeerde laptop-adapter bij, waardoor ik tot een week geleden geen internet had. Het vooruitzicht dat ik hier nog wel een paar maanden zou zitten maakte me misselijk, en ik heb héél veel mascara verspild.
Na een paar dagen sloeg alles compleet om: ik had mijn eerste contacten gelegd, en al snel zaten mijn dagen volgepland met feestjes, uitstapjes naar het centrum en andere afspraken. Ik heb kennis gemaakt met een aantal Italianen die ik nu praktisch elke dag zie. Dingen doen met mensen waar het mee klikt bleek dé oplossing. Hoewel ik het soms nog steeds moeilijk had, vooral omdat ik moest wennen aan het feit dat ik Martijn niet elke dag meer zag, werd elke dag leuker.
Er worden wekelijks zo'n 2 à 3 Erasmusfeesten gegeven. Meestal worden die in keukens van studentencomplexen gehouden, en het is altijd bomvol. Rond 23.00 uur komt de nachtbewaker zeggen dat iedereen eruit moet, en dan gaan we met z'n allen naar Rue de la soif (straat van de dorst), waar alle café's zitten. Ik ben in Bretagne helemaal op mijn plek, want ze drinken hier veel cider en het is daarom ook overal te krijgen.
Iedere buitenlandse student heeft een marraine (letterlijk: petemoeder) toegewezen gekregen om ons een beetje op weg te helpen. Ik heb veel geluk gehad met de mijne: Florence. We kunnen het erg goed vinden en gaan vaak samen naar de film of wat drinken. Via haar ken ik Francesco (mijn 'broer'), door wie ik weer in contact ben gekomen met andere Italianen. Ik ben een grote fan van de Italiaanse keuken, en heb ze meteen gevraagd hoe het nou zat met de échte Italiaanse keuken. Daarom hebben we sinds 3 weken de traditie om met een groepje van 6 tot 8 personen elke zondagmiddag samen Italiaans te koken. Na carbonara en bolognese is komend weekend risotto aan de beurt, en het belooft weer heerlijk te worden. Tussen 2 haakjes: de pasta bolognese smaakte exact hetzelfde als die van mijn moeder, dus ik twijfel nu of de Italiaanse trots gebaseerd is op één grote mythe óf dat mijn moeder gewoon geweldig kan koken. Ik hoop dat laatste, dat zou beter zijn voor iedereen.
Rennes zelf is een prachtige stad. Er staan een aantal indrukwekkende gebouwen zoals het stadhuis en de opera, maar ook de normale huizen zijn bijzonder. Rennes staat bekend om zijn opvallende bouwstijl, waarbij houten balken gebruikt worden ter versteviging van de muren (zie één van de foto's). Natuurlijk zijn er veell goede restaurantjes te vinden en kan je ook overal terecht voor een kop warme chocolademelk. Mijn favoriet (en die van vele anderen) is le Haricot Rouge, een café waar ze échte chocolademelk schenken met brownies en chocolate chip cookies. Ik durf rustig te beweren dat er nergens op aarde een betere chocolademelk bestaat, wat nog maar eens bevestigt hoeveel geluk ik heb gehad met Rennes.
Er zijn natuurlijk ook mindere dingen: vooral de regen en de bureaucratie zijn grote tegenvallers. Van die twee is de bureaucratie nog het ergst: honderden formulieren worden er van je verwacht, voorzien van officiële documenten waarvan je niet wist dat je ze nodig had (European Security Card en je Geboortecertificaat?). Ik ben er nu, na bijna 4 weken, bijna doorheen, maar ik weet zeker dat er nog wel een ander probleem opduikt waar ik weer 4 keer voor naar huis moet mailen.
Deze week beginnen voor ons officiëel de vakken. Het echte semester is 14 januari al begonnen, maar vanaf vandaag moeten we verplicht aanwezig zijn bij de vakken die we hebben gekozen. Ik moet in totaal 20 punten halen, maar kom waarschijnlijk uit op 27. 22 voor de normale vakken, 5 voor de Franse taallessen. Iedere buitenlandse student krijgt deze lessen gratis aangeboden op zijn/haar eigen niveau (A1=laag, C2=hoog). Aan de hand van een test die ik vorige week heb gemaakt ben ik ingedeeld voor C2, waar ik heel blij mee was. Hoe hoger het niveau, hoe meer ik gepushed wordt nóg beter Frans te leren schrijven en spreken.
Ik ben nu van alles vergeten te vertellen (zoals het geweldige uitstapje naar Mont Saint Michel afgelopen zaterdag, en het feit dat ik een hele week gemist heb door keelontsteking), maar die verhalen komen een volgende keer. Wat Mont Saint Michel betreft: ik heb er een paar prachtige foto's van gemaakt, zie het fotoalbum!
Binnenkort meer!
Veel liefs, Inge
Het heeft even geduurd tot ik de tijd en moed had om te gaan zitten voor mijn allereerste officiële bericht voor het thuisfront. Skypen met Martijn en mailen met mijn ouders doe ik natuurlijk al een paar weken, maar een overzichtelijke samenvatting geven van alles wat ik tot nu toe gedaan heb is nogal een klus. Vandaar de delay, excuses! Maar ik zal het goedmaken met een lahàng verhaal.
Ik heb het gevoel alsof ik hier al maanden zit. Mijn kamer voelt als thuis, ik volg elke dag colleges, spreek af met vrienden, eet een hoop Frans stokbrood en begin het Nederlands soms zelfs te verleren. Bijna elke avond is er wel iets te doen, en zo niet bedenken we wel wat. Zo hebben we gisteravond de film Django Unchained gezien in de bioscoop, stiekem met Libanees eten op schoot omdat we het te laat besteld hadden bij de take out.
De eerste week had ik er weinig vertrouwen in. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om mijn spullen te pakken en terug naar huis te gaan. Zo ver weg zijn van alles wat je kent is in het begin heel stressvol, en het is dan ook heel moeilijk om te bedenken dat het wel over gaat. Ik had tot overmaat van ramp de verkeerde laptop-adapter bij, waardoor ik tot een week geleden geen internet had. Het vooruitzicht dat ik hier nog wel een paar maanden zou zitten maakte me misselijk, en ik heb héél veel mascara verspild.
Na een paar dagen sloeg alles compleet om: ik had mijn eerste contacten gelegd, en al snel zaten mijn dagen volgepland met feestjes, uitstapjes naar het centrum en andere afspraken. Ik heb kennis gemaakt met een aantal Italianen die ik nu praktisch elke dag zie. Dingen doen met mensen waar het mee klikt bleek dé oplossing. Hoewel ik het soms nog steeds moeilijk had, vooral omdat ik moest wennen aan het feit dat ik Martijn niet elke dag meer zag, werd elke dag leuker.
Er worden wekelijks zo'n 2 à 3 Erasmusfeesten gegeven. Meestal worden die in keukens van studentencomplexen gehouden, en het is altijd bomvol. Rond 23.00 uur komt de nachtbewaker zeggen dat iedereen eruit moet, en dan gaan we met z'n allen naar Rue de la soif (straat van de dorst), waar alle café's zitten. Ik ben in Bretagne helemaal op mijn plek, want ze drinken hier veel cider en het is daarom ook overal te krijgen.
Iedere buitenlandse student heeft een marraine (letterlijk: petemoeder) toegewezen gekregen om ons een beetje op weg te helpen. Ik heb veel geluk gehad met de mijne: Florence. We kunnen het erg goed vinden en gaan vaak samen naar de film of wat drinken. Via haar ken ik Francesco (mijn 'broer'), door wie ik weer in contact ben gekomen met andere Italianen. Ik ben een grote fan van de Italiaanse keuken, en heb ze meteen gevraagd hoe het nou zat met de échte Italiaanse keuken. Daarom hebben we sinds 3 weken de traditie om met een groepje van 6 tot 8 personen elke zondagmiddag samen Italiaans te koken. Na carbonara en bolognese is komend weekend risotto aan de beurt, en het belooft weer heerlijk te worden. Tussen 2 haakjes: de pasta bolognese smaakte exact hetzelfde als die van mijn moeder, dus ik twijfel nu of de Italiaanse trots gebaseerd is op één grote mythe óf dat mijn moeder gewoon geweldig kan koken. Ik hoop dat laatste, dat zou beter zijn voor iedereen.
Rennes zelf is een prachtige stad. Er staan een aantal indrukwekkende gebouwen zoals het stadhuis en de opera, maar ook de normale huizen zijn bijzonder. Rennes staat bekend om zijn opvallende bouwstijl, waarbij houten balken gebruikt worden ter versteviging van de muren (zie één van de foto's). Natuurlijk zijn er veell goede restaurantjes te vinden en kan je ook overal terecht voor een kop warme chocolademelk. Mijn favoriet (en die van vele anderen) is le Haricot Rouge, een café waar ze échte chocolademelk schenken met brownies en chocolate chip cookies. Ik durf rustig te beweren dat er nergens op aarde een betere chocolademelk bestaat, wat nog maar eens bevestigt hoeveel geluk ik heb gehad met Rennes.
Er zijn natuurlijk ook mindere dingen: vooral de regen en de bureaucratie zijn grote tegenvallers. Van die twee is de bureaucratie nog het ergst: honderden formulieren worden er van je verwacht, voorzien van officiële documenten waarvan je niet wist dat je ze nodig had (European Security Card en je Geboortecertificaat?). Ik ben er nu, na bijna 4 weken, bijna doorheen, maar ik weet zeker dat er nog wel een ander probleem opduikt waar ik weer 4 keer voor naar huis moet mailen.
Deze week beginnen voor ons officiëel de vakken. Het echte semester is 14 januari al begonnen, maar vanaf vandaag moeten we verplicht aanwezig zijn bij de vakken die we hebben gekozen. Ik moet in totaal 20 punten halen, maar kom waarschijnlijk uit op 27. 22 voor de normale vakken, 5 voor de Franse taallessen. Iedere buitenlandse student krijgt deze lessen gratis aangeboden op zijn/haar eigen niveau (A1=laag, C2=hoog). Aan de hand van een test die ik vorige week heb gemaakt ben ik ingedeeld voor C2, waar ik heel blij mee was. Hoe hoger het niveau, hoe meer ik gepushed wordt nóg beter Frans te leren schrijven en spreken.
Ik ben nu van alles vergeten te vertellen (zoals het geweldige uitstapje naar Mont Saint Michel afgelopen zaterdag, en het feit dat ik een hele week gemist heb door keelontsteking), maar die verhalen komen een volgende keer. Wat Mont Saint Michel betreft: ik heb er een paar prachtige foto's van gemaakt, zie het fotoalbum!
Binnenkort meer!
Veel liefs, Inge
-
04 Februari 2013 - 16:48
Jelle:
Hey Inge,
Goed verhaal, lekker kort! Goed om te horen dat je het (inmiddels) zo naar je zin hebt!
Ik zou zeggen, geniet lekker verder!
Gr, Jelle -
04 Februari 2013 - 18:30
Wim:
Dag lieve dochter,
Leuk om zo mee te lezen. Het zijn inderdaad prachtige foto's van Mont St. Michel.
Voor het weer hoef je niet terug naar Nederland, want hier is het ook erg nat. De pony's zijn aan het kanoën in de wei.
Goede tijd, liefs, Wim -
05 Februari 2013 - 07:23
Simone Ketelaars:
Hé Inge!
Aa wat leuk om te lezen dat je het zo goed naar je zin hebt! Veel herkenbare dingen (de bureaucratie bijvoorbeeld.. en Django Unchained haha!)! En superknap van C2 :)! Nog heel veel plezier, geniet ervan! XX -
05 Februari 2013 - 14:56
Anne:
Hai sissi.
Je hebt eindelijk de moed gevonden! Ik moet ook maar eens snel beginnen!
Heb het goed en we skypen snel weer!
Ik mis je!
Kussie. xxx
En papa; de pony's kanoeën in de wei? Doen ze dat niet altijd bij jou :P? -
05 Februari 2013 - 18:13
Marian:
Hoi Inge fijn dat je het zo goed naar je zin hebt. Mooi verhaal en leuke foto's.
Heel veel plezier nog daar. Liefs Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
